கதைகள்

கதை என்ற வார்த்தையே மிகவும் abuse செய்யப்பட்டு விட்டதாக உணர்கிறேன்.சுமார் 50 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் குமுதம், ஆனந்தவிகடன் படித்தவர்களுக்கு படித்து முடித்ததும் மனதில் ஒரு தாக்கம் (impact) தெரியும். ஒரு மகிழ்ச்சியோ,சோகமோ,நகைச்சுவை உணர்வோ,பிரமிப்போ,வெறுப்போ,விரக்தியோ, ஏக்கமோ,உத்வேகமோ ஏதோ ஒரு உணர்ச்சி தூண்டப்பெற்று அது சில/பல நாட்கள் படிப்பவரின் நெஞ்சைவிட்டு அகலாது.கதை மறந்து விட்டாலும்,அது தோற்றுவித்த உணர்வுகள் நீண்ட நாட்கள் நாரத்தங்காய் ஊறுகாய் சாப்பிட்டு பலமணி நேரத்திற்குப்பின்னும் அதன் வாசம் வாயிலிருந்து வருவது போல் இருக்கும்.
கால ஓட்டத்தில் நிறைய விஷயங்கள் தங்கள் தன்மையை இழந்து விட்டன. இதற்கு சிறுகதையும் விலக்கல்ல.நிறையப்புத்தகங்கள்,நிறையப் பத்திரிக்கைகள்,நிறைய எழுத்தாளர்கள்,நிறையக்கதைகள். இதனால் சிறுகதை மலிந்துவிட்டது. மலிந்துவிட்டது என்றால் அதில் சிலது substadard ஆக இருப்பதையும்,அதையும் "கதை"க்குள் கொண்டுவர அதனுடைய இலக்கணத்தை விரிவுபடுத்தி அதை நீர்த்துப்போகச்செய்யும் முயற்சிகளும் புரிந்து கொள்ளத்தக்கவையே. ஒவ்வொரு கதாசிரியரும் ஒவ்வொரு style ல் எழுதுகிறார்கள்.அதற்குண்டான வாசகர்களைப்பெறுகிறார்கள்.சில கதைகள் சிலருக்குப் புரியாமல் போவதும் சிலர் எழுதுவது யாருக்கும் புரியாமல் இருப்பதற்கு வாய்ப்புகள் அதிகம்.ராணியில் வரும் கதைகளும்,கல்கியில் வரும் கதைகளும் வெவ்வேறு வாசகர் வட்டத்தை அடைவதும் அதை படிப்பவர்களின் புரிந்து கொள்ளும் திறன் வேறுபடுவதும் தெரிந்த விஷயம்.பாலகுமாரன் கதைகள் சிலருக்குப் பிடிக்கிறது,சிலருக்குப்புரிவதில்லை அதனால் பிடிக்கவில்லை.
என் சிறுவயதில் ஊரில் பெரியவர்கள் கூட சாதாரண போலீஸ்காரரைக் கண்டால் பயம் கலந்த மரியாதையுடன் ஒதுங்கி நிற்பார்கள்.நாளடைவில் ஊர்க்காரர்களுக்கும் பயம் போய்விட்டது.போலீஸ்காரர்களும் தங்கள் மரியாதையை குறைத்துக்கொள்ளும் வகையில் நடக்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.
அதேபோல் அப்போதெல்லாம் படிப்பவர்களின் ரசனையும் உயர்வாக இருந்தது. எழுதுபவர்களும் சிறப்பாக எழுதினார்கள்.இப்போது எதைஎழுதினாலும் யாராவது படிக்கவேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறார்கள்.எனவே எழுத்தாளர்கள் (?) பெருகி விட்டார்கள். இந்த diversified atmosphere ல் சிறுகதைக்கு இலக்கணம் எதற்கு?இலக்கணம் மீறிய கவிதைகள் போல, இலக்கணம்(இலட்சணம்) இல்லா கதைகளையும் பொறுத்துக்கொள்ளவேண்டியது தான்.பொறுத்தார் பூமி ஆள்வார்!